ناسا قطعه‌ای از یک سیارک را جمع‌آوری کرده است و آن را به زمین حمل خواهد کرد. 

این عملیات قابل توجه درنهایت دو سال طول خواهد کشید، چرا که فضاپیمای ناسا در حال چرخش و بررسی سیارکی موسوم به «بنو» است، که صدها میلیون کیلومتر دورتر قرار دارد. 

در ماموریت «اوسیریس – رکس» قرار است که این فضاپیما روی سیارک رها ‌شود، نمونه‌ای از سنگ‌ها را جمع‌آوری ‌کند و سپس آن را ذخیره کرده و به زمین حمل ‌کند. 

مشخصات این عملیات روز سه‌شنبه اعلام شد و ایالات متحده اولین تلاش خود را برای جمع‌آوری نمونه‌های سیارک و حمل به زمین انجام داد؛ عملیاتی که تاکنون تنها کشور ژاپن آن را به انجام رسانده است. 

ناسا به دنبال حمل دست کم ۶۰ گرم (دو اونس) از اجزای ارزشمند سیارک «بنو» است که بزرگ‌ترین حمل‌ونقل از آن سوی ماه به شمار می‌رود. 

هدف این فضاپیما که ابعاد یک ون را دارد، میانه یک دهانه مسطح آتشفشانی به ابعاد یک زمین تنیس به نام نایتینگل است، منطقه‌ای که با چند محوطه پارک در زمین برابر است. در این منطقه تخته سنگ‌هایی به بزرگی یک ساختمان قرار دارند. 

مایک کورو معاون پروژه ناسا گفت: «بنابراین برای درک این نکته، بار دیگر که اتومبیل خود را جلوی منزل خود و یا یک کافه پارک می‌کنید و داخل ساختمان می‌روید، به چالش حرکت اوسیریس - رکس در مناطقی که ۲۰۰ میلیون کیلومتر دورترند، بیندیشید.» 

هنگامی که این فضاپیما از مدار چرخش خود به دور سیارک بنو در ارتفاع ۰.۷۵ کیلومتری (نیم مایل بلندی) به سمت پایین رها می‌شود، چهار ساعت طول می‌کشد تا این فضاپیما تنها تا بالای سطح سیارک، پایین برود. 

سپس زمانی که بازوی ۳.۴ متری (۱۱ فوتی) اوسیریس - رکس برای دسترسی به سطح سیارک بنو حرکت می‌کند، عملیات انجام می‌شود. 

این تماس تنها باید پنج الی ۱۰ ثانیه طول بکشد، به اندازه‌ای که گاز نیتروژن فشرده شده‌ای پرتاب شود و ریگ و خاک به هوا پرتاپ شده از طریق مکش، جمع‌آوری شود. 

با توجه به برنامه‌ریزی قبلی، این فضاپیما طی عملیات بی‌سابقه لمس و حرکت به صورت مستقل عمل کرده است و در هربار تماس رادیویی ۱۸ دقیقه تاخیر داشته است و کنترل‌کننده‌های زمینی سازنده فضاپیمای «لاکید مارتین» در نزدیکی دنور قادر به مداخله نبوده‌اند. 

اگر این تلاش اول ناکام شود، اوسیریس – رکس می‌تواند دوباره تلاش کند. هیچ کدام از نمونه‌های جمع‌آوری شده تا پیش از سال ۲۰۲۳ به زمین نخواهند رسید. 

به رغم این که ناسا، گرد و غبار دنباله‌دارها و ذرات بادهای خورشیدی را به زمین آورده است، اما تاکنون هرگز نکوشیده است یکی از نزدیک به یک میلیون سیارک شناخته شده را که در منظومه شمسی ما پنهان شده‌اند، نمونه‌برداری کند. 

در عین حال، ژاپن ۱۰ سال پس از حمل نمونه‌هایی از سیارک «ایتوکاوا»، انتظار دارد در ماه دسامبر، از سیارک «ریوگو» ذراتی را حداکثر به قدر میلی‌گرم نمونه‌برداری کند. 

بنو در میان سیارک‌ها بهشت نمونه‌برداری محسوب می‌شود. یک سنگ فضایی بزرگ، سیاه، دایره‌ای شکل و غنی از کربن است (بلند‌تر از ساختمان امپایراستیت نیویورک)، که از ۴.۵ میلیارد سال پیش و زمان تشکیل منظومه شمسی ما وجود داشته است. 

دانشمندان آن را یک کپسول زمانی پر از توده‌های ساختمانی بکر می‌بینند که می‌تواند به توضیح نحوه شکل‌گیری حیات در زمین و یا احتمالا نقاط دیگر کیهان، کمک کند. 

«دانته لائورتا» دانشمند اصلی این ماموریت از دانشگاه آریزونا گفت: «تمام این کارها برای درک خاستگاه‌های اصلی‌مان است.»